Trans Siberië Express 1992

Aankomst in hotel Belgrad

In het hotel aangekomen kregen we na inlevering van paspoort en visum de sleutel van kamer 504. Op de kamer aangekomen bleken er maar twee in plaats van drie bedden te staan. Veel tijd om ons daarover te verbazen hadden we niet, want al snel kwam er een stevige Russische tante de kamer ingewaggeld met een kampeerbed onder haar arm. Dat was niet de bedoeling, we hadden tenslotte een 'de-luxe kamer' met drie bedden besproken, speciaal om dat kampeerbed te vermijden. Toen we haar dat in het engels duidelijk wilden maken bleek dat haar Engelse woordenschat niet veel verder kwam dan 'njet english'. Dat schoot niet erg op. Onderwijl bleef ze vrolijk dat bed neerzetten, midden in de kamer. Jan en ik zijn naar beneden gegaan om ons beklag te doen en te vragen waar ons derde bed was. Hier hebben we ongeveer een half uur in discussie gestaan met het halve balie personeel. De één gaf volgens mij de ander de schuld, maar verstaan konden we het niet. Computers werden geraadpleegd en weet ik veel wat ze verder allemaal uitvoerden. Na een aantal malen van de ene balie naar de andere te zijn gelopen, wilde men wel proberen om via Intourist een kamer met drie bedden te vinden. In dit hotel waren ze volgens de dames achter de balie in ieder geval niet. Ze wilden eventueel nog wel proberen of er nog plaats was in hotel Kosmos, maar daar zaten we echt niet op te wachten, want dat hotel staat ver buiten het centrum van de stad. Wat dat betreft zaten we in dit hotel wel goed, namelijk midden in het centrum van Moskou. Toen echter één of andere dame ontdekte dat we maar twee nachten hier waren, vroeg ze zich af waar we ons eigenlijk druk over maakten en afgelopen was het. Op en top Russische service dus. We hebben het maar zo gelaten, want het had verder toch weinig zin. Hadden we dit (of beter, Tozai!) van te voren geweten, dan hadden we de extra toeslag voor een 'de-luxe kamer' wel zinvoller kunnen besteden. Want op een TV, waar je toch weinig van verstaat en een koelkast zat ik niet te wachten. Dit was dus een wat minder aangename ervaring om mee te beginnen, ik was zeer benieuwd of ons in Irkutsk een zelfde drama zou overkomen. Terug op de kamer zijn we eerst maar begonnen om deze opnieuw in te richten, want dat bed midden in de kamer was ook niet alles. Na wat geschuif met kasten, tafels en stoelen kon het bed op een betere plaats gezet worden. Na deze kleine verhuisoperatie opnieuw naar de balie, nu om geld te wisselen en voor de volgende dag een stadsexcursie te boeken.

Diner in het hotel

Hierna zijn we gaan eten in het restaurant van het hotel. De menukaart zag er in eerste instantie tamelijk uitgebreid uit, maar alleen de gerechten waar een prijs achter stond waren misschien verkrijgbaar. Dit verminderde het aanbod tot zo'n 2 à 3 gerechten per pagina. We wilden beginnen met soep vooraf, maar dat hadden ze niet. Soep was alleen 's middags te krijgen en niet 's avonds. Als hoofdgerecht biefstuk Stroganoff, maar of we dit ook werkelijk hebben gehad heb ik niet kunnen vaststellen, zal dus wel niet. Als dessert ijs met krenten of rozijnen en koffie. Dat klopte in ieder geval wel. Totale prijs, inclusief drinken, zo'n 700 roebel, destijds omgerekend zo'n € 4,50 voor drie personen.

Avontuur met een prostitueé in de metro

Nog nagenietend van deze culinaire uitspatting zijn we vervolgens de Arbat uitgelopen. Dit is een soort winkelpromenade, auto's en dergelijke mogen er niet komen. Deze straat ligt tegenover het hotel. In deze straat veel kraampjes waar ze van alles verkochten: t-shirts, petten, bontmutsen (in de zomer?), matroesjka poppen en een hoop andere troep. Constant wordt je hier lastig gevallen of je dit of dat niet wilt kopen. Gek word je er van. Vanaf de Arbat zijn we doorgelopen naar het Kremlin en het Rode Plein. Daar aangekomen stond dit half vol met licht- en geluidsapparatuur. Verder stonden er tribunes en stoelen. Dit allemaal voor één of ander concert dat op het punt stond om te beginnen. Hier zijn we nog even blijven luisteren. Vervolgens nog om het gigantische, inmiddels in 2006 gesloopte, Russia hotel gelopen en kwamen toen weer op het Rode Plein uit. Daarna richting metro om een aantal stations te bekijken. Dit meer voor John want Jan en ik waren al eens eerder in Moskou geweest. Terwijl we in de richting van het station liepen kwamen we bijna alle Nederlanders uit de trein weer tegen, ook toevallig. Nog even met ze staan praten en toen verder gegaan. John had een boekje, waarin een aantal van de mooiste stations werden genoemd. Deze wilden we dan even langs gaan. Na de metro-rondrit nog even het Rode Plein bij nacht bekeken, maar dat was niet zo bijzonder interessant. We besloten om terug te gaan naar het hotel, het was inmiddels al half één en de metro stopt om één uur. Aangekomen op het perron reed er net een trein weg. Terwijl we daar stonden te wachten kwamen er, naar later bleek, drie doofstomme Russen en later nog twee, vlak bij ons staan, twee mannen en drie vrouwen. Ze stonden druk met elkaar te 'praten' in gebarentaal. Op een gegeven moment kwam één van de mannen naar ons toe en probeerde ons wat te zeggen. Maar mijn kennis van het Russisch staat op een bijzonder laag peil en zeker in gebarentaal, dus erg veel kwam er niet van terecht. Terwijl hij driftig met zijn armen stond te zwaaien en allerlei vreemde kreten en klanken voortbracht, kwam de metro er aan. Daarin bleven ze gewoon doorgaan met 'praten' tegen ons. Omdat Russen vaak van toeristen willen weten waar ze vandaan komen en dergelijke, hadden we het vermoeden dat het daar over ging. Dat bleek ook zo. We waren in staat om duidelijk te maken dat we uit Nederland kwamen. Eén (of meer?) van de vrouwen was daar al eens geweest, in Rotterdam met een boot. Althans dat kon ik uit het gebrabbel opmaken, want ze waren wel in staat om wat klanken en woorden voort te brengen. Ook Jan was in een druk 'gesprek' gewikkeld. Ondertussen kwamen we in de buurt van het station waar wij er uit moesten en liepen in de richting van de deur. Eén van de vrouwen liep met ons mee en wilde ons nog wat duidelijk maken. Ze zocht een stuk papier en een pen. Bij het station aangekomen stapten we uit en zij wilde er ook uit gaan. Maar haar vrienden in de metro dachten hier toch anders over. Ze probeerden haar tegen te houden en terug in de metro te trekken terwijl ze al op het perron stond. Op dat moment kreeg ik al zo'n vaag voorgevoel van haar bedoelingen. Via een andere deur was één van de andere vrouwen er ook uit gegaan en ze stond van een afstand toe te kijken. De deuren waren inmiddels gesloten, behalve uiteraard die waar onze 'vriendin' tussen geklemd stond. Zij op het perron, terwijl haar vrienden in de metro nog aan haar arm stonden te trekken. Prachtig gezicht, zo maak je nog eens wat mee als toerist. Overigens bleek nu dat ze ruimschoots diverse klanken konden voortbrengen. Verstaan konden we het niet, maar we begrepen wel dat we hier anders wat russische scheldwoorden konden leren. Uiteindelijk was ze dan toch los en trok ze haar arm terug. Waarna de metro direkt vertrok. Haar pen en papier had ze nog en ze schreef de naam van ons hotel op met een tijd waarop ze morgen af wilde spreken. Nou zijn we niet naar Moskou gekomen om afspraakjes te maken met russische prostitueés dus zijn we direkt doorgelopen. Haar, niet echt vrolijk kijkend, op het perron achterlatend, samen met haar vriendin. Tegen een uur of één waren we weer op onze kamer terug en zijn we maar naar bed gegaan. Alleen.

Stadsexcursie Moskou

Vrijdag 10 juli, dit was de enige hele dag in Moskou. Jan had op het kampeerbed geslapen en het was hem nog wel mee gevallen. Eerst maar gaan ontbijten, dat viel op zich niet tegen. Na het ontbijt weer richting Rode Plein en Kremlin om nog wat foto- en video opnamen te maken. Want dat was de vorige avond niet goed mogelijk omdat er niet genoeg licht meer was en er teveel mensen waren ivm dat concert. Toen we van het Rode Plein afliepen kwam er een Japanner op ons af, die vroeg waar het Intourist kantoor was. Hij dacht zeker dat we bekend waren in Moskou. Toevallig wist ik dat het in de buurt van het Intourist hotel is. We moesten er zelf 's middags ook wezen, dus heb ik hem daar toen heen gestuurd en aangeraden daar nog maar eens te vragen. Voor die middag hadden we dus een stadsrondrit geregeld. Om 2 uur moesten we bij het Intourist kantoor zijn. Omdat de dame in ons hotel wel ongeveer had uitgelegd waar we moesten zijn, zijn we al vroeg op zoek gegaan naar dat kantoor. Dat was, zelfs aan de hand van het kaartje dat ze had gegeven, niet zo makkelijk te vinden. Vervolgens hebben we het nagevraagd in Intourist hotel waar we precies moesten zijn en daarna was het niet zo moeilijk meer te vinden. Daar aangekomen bleek het geen Intourist meer te heten, maar Intour Service. In het gebouw zelf kwamen we via allerlei trapjes en gangetjes ergens in één of ander kantoor terecht. Het was toen net half twee geweest, dus nog een half uur voor we zouden vertrekken. Hier zat ook weer die Japanner die ik even daarvoor de weg had gewezen, hij had het dus ook kunnen vinden. Ik heb nog een hele tijd met hem zitten praten. Hij kwam uit New York en was twee weken op vakantie in Europa in zijn eentje. Hij was eerst in Amsterdam geweest, daarna Kopenhagen en St. Petersburg. Vervolgens met de trein naar Moskou waar hij nu dus was. Hierna ging hij nog met de trein naar Helsinki voor bezoekjes aan Finland, Zweden en Noorwegen. In sneltreinvaart door Europa dus. Hij ging nu een excursie maken naar het Kremlin.

Om twee uur werden we opgehaald voor onze excursie, een bejaarde dame was onze gids. De rondrit deden we eigenlijk alleen voor John, omdat Jan en ik dit allemaal al eens hadden gezien. Voor ons hoefde Moskou eigenlijk niet zo erg. Maar goed, je komt tijdens zo'n busrit toch weer 'interessante' mensen tegen. Neem bijvoorbeeld dat gezin uit Amerika: pa, ma, zoon en dochter. We raakten met ze in gesprek. Ze waren ook in Amsterdam geweest en vonden dat de 'wall painting' (graffiti) wel erg was toegenomen in vergelijking met 20! jaar daarvoor, want toen waren ze er ook geweest. Toen we zeiden dat we met de trein onderweg waren van Nederland naar China vond vooral ma dit helemaal te 'wow', dat leek haar geloof ik ook wel wat want het 'wow' en 'beautiful' was niet van de lucht. Over de rondrit zelf valt weinig te vertellen, alle standaard toeristische plaatsen worden aangedaan, en je hebt dus gelijk heel Moskou gezien. Het Rode Plein, Jongemeisjes klooster (maar die waren er niet), Lenin heuvels, die tegenwoordig Sparrow Hills heten, enz.

Een vervelend jongetje

Na de rondrit zijn we nog wat gaan drinken op het terras voor het Intourist hotel. Na verloop van tijd kwam hier een klein jongetje aan onze tafel staan zeuren. Ook voor dit soort situaties waren we gewaarschuwd, goed op je spullen letten anders ben je ze zo kwijt. Maar deze bleef wel erg lang aanhouden, gek werden we van dat kind. Zo af en toe maar eens een dreun verkocht, maar hij wist niet van ophouden. Het enige wat hij constant zei was 'please' op een erg zeurderige toon. Uiteindelijk zijn we weg gegaan, maar hij bleef ons volgen en om ons heen lopen. Zelfs toen we één van de voetgangerstunnels ingingen bleef hij bij ons. Maar uiteindelijk gaf hij het op en ging weg. Eindelijk, daar waren we ook weer vanaf. De Moskouse bedelaars zijn wel volhouders want ze blijven soms een hele tijd achter je aan lopen. En hoe zielig en meelijwekkend het soms ook is, het beste is gewoon doorlopen en er geen aandacht aan schenken. Wat verder opvalt is dat in veel van de voetgangerstunnels vaak straatmuzikanten staan te spelen, soms 1 of 2 maar ook wel complete orkestjes van een man of 10, sommige zelfs met een klein drumstel.

Nog een avond in Moskou

Hierna weer terug naar het hotel voor het diner en daarna wilden we nog even naar het Poesjkin plein. Bij het plein aangekomen wilden we nog wat bij Mc Donalds gaan halen, maar die was om 10 uur al gesloten. Daarna zijn we nog even in het park gaan zitten om het doen en laten van de Russen en andere voorbijgangers gade te slaan. Op een gegeven moment werden we hier ook nog getuige van een ruzie tussen een stel, naar later bleek, Nederlanders en een aantal Russische jongetjes. Het werd nog net geen vechten, maar ze stonden elkaar, ieder in z'n eigen taal, de huid vol te schelden. Wat er precies aan de hand was werd ons niet helemaal duidelijk. Na verloop van tijd zijn we met de metro terug naar het hotel gegaan. Daar aangekomen nog wat gedronken in de hard-currency bar van het hotel. Druk was het er niet, een paar mensen en een stuk of drie Russische prostituées. Deze deden echter niet zo moeilijk als die doofstomme van gisteren. Na wat biertjes te hebben gedronken zijn we naar de kamer gegaan.

Voorbereiding voor vertrek naar Irkutsk

Zaterdag 11 juli is de dag van vertrek uit Moskou met de trein waarvoor we het allemaal doen, de Trans Siberië Express. De trein vertrekt om 14:00, dus hadden we de hele ochtend nog. Eerst wat inkopen gedaan voor onderweg. Bij een bakkerij kochten we drie stokbroden van 8 roebel per stuk. Toen we de caissière 25 roebel gaven en haar duidelijk maakten dat ze het wisselgeld wel kon houden keek ze ons verbaasd aan. Zomaar 1 roebel fooi, dat had ze, geloof ik, nog niet eerder mee gemaakt. Naast de stokbroden hebben we ook nog drie flessen drinken gekocht om onderweg ook nog wat anders te drinken te hebben dan koffie. En vervolgens zijn we terug gegaan naar het hotel om uit te checken en te wachten op ons vervoer naar het station.

Vertrek met de Trans Siberië Express

Om ongeveer kwart voor één was onze taxi. Het was maar een kleine auto vergeleken bij de auto waarmee we waren gekomen. Met moeite ging alle bagage erin. Na een korte rit kwamen we bij het Leningrad station aan dat naast het Jaroslavl station ligt, vanwaar onze trein zou vertrekken. Bij het eerstgenoemde station moesten we ons melden bij de Intourist balie. In eerste instantie is Jan daar heen gegaan, samen met de chauffeur die ons heeft gebracht. Even later kwamen ze weer terug en toen gewacht op iemand die onze bagage zou vervoeren. Die kwam echter niet opdagen, toen besloot de chauffeur om alles weer in te laden en reed hij ons met de auto tot aan de Intourist balie. Hier werden de kaartjes bekeken en werd er gecontroleerd of we op een lijst stonden. Na deze controle gingen we, vergezeld door een kruier, richting trein. En jawel hoor, ook deze stond weer bij het verst weg gelegen perron. Wij zaten in wagon drie. Dit is niet de derde wagon, maar bij onze 21 wagons tellende trein de 18e of zo. Goed dat we nu een kruier hadden, dat scheelde een hoop gesleep, zeker met die warmte, want het was behoorlijk warm. Tenslotte kwamen we dan toch bij wagon drie aan en nadat we de kaartjes weer eens hadden laten zien, konden we instappen. Toen we de bagage in onze coupé plaatsten bleek dat er nog meer Nederlanders in de wagon zaten. Daarna terug het perron op want in de trein was het veel te warm. We hebben daar nog wat rond gelopen en foto's gemaakt. Weer terug in onze coupé bleek deze vol te staan met Russen. Wat gaan we nu weer krijgen, dubbel geboekt of zo? Maar dat bleek mee te vallen. We hadden een vier persoons coupé dus kon er nog iemand bij, en deze werd, waarschijnlijk door de hele familie, tot in de trein toe uitgeleide gedaan. Nadat iedereen was verdwenen bleef er een Russische vrouw over van, naar ik schat, achter in twintig. Uiteindelijk vertrokken we, precies op tijd, om twee uur.