Trans Siberië Express 1992

Aankomst in het hotel

Eenmaal in het hotel aangekomen hebben we ingecheckt en konden we naar onze kamer gaan. Ook hier maar twee bedden net als in Moskou. Maar ons verdriet duurde niet zo lang, John ontdekte dat de bank in de kamer kon worden omgetoverd tot een volwaardig bed. Vanuit onze kamer aan de voorzijde van het hotel hadden we een mooi uitzicht over de Angara rivier en de stad aan de andere zijde van het water. Verder bleek dat het restaurant in het hotel nog open was en omdat de laatste maaltijd in de trein niet zo geweldig was wilden we hier nog wat eten. Nadat we wat, van de toch al niet zo uitgebreide menukaart, hadden uitgekozen bleek dat er maar één menu te krijgen was. Waarom we dan een menukaart moesten krijgen is me nog steeds een raadsel, geef dan gewoon wat je hebt. We kregen varkensvlees (volgens de menukaart) en als dessert ijs met bessen. Alleen werd het ijs gelijk gebracht met het hoofdgerecht en was dus half gesmolten toen we het eraan toe hadden. Ook het eten zelf was niet warm. En het drinken dat we besteld hadden, ze hadden alleen mineraalwater, hebben we tot op dit moment nog steeds niet gezien. Wel kregen we een enorme bak met ijsblokjes om erin te doen. Het zal allemaal wel geweest zijn omdat we zo laat waren, laten we het daar maar op houden. Na het eten terug naar de kamer voor een overheerlijke douche, daar ben je na zo'n lange tijd in de trein, met praktisch geen wasmogelijkheden, wel aan toe. Daarna vroeg naar bed, één die gewoon op zijn plaats bleef als je erin lag en je niet alle kanten op deed schudden. Wat een rare gewaarwording. Je zou bijna niet in slaap vallen, zo rustig was het.

Een eerste kennismaking met Irkutsk

De eerste ochtend in deze Centraal-Siberische stad zijn we rond een uur of acht opgestaan en naar het restaurant voor het ontbijt. Zoals we inmiddeels wel gewend waren stelde dit ook hier niet veel voor. Na het eten geprobeerd een excursie naar het Baikalmeer te regelen voor donderdag, maar dat kon nog niet. Alleen op de dag dat je wilde gaan, kon je dat regelen. Daarna achter de treinkaartjes naar Ulan Bator aangeweest. Die zouden er donderdagmiddag zijn volgens de dame in het kaartjesafhaalkantoor. Vervolgens hebben we een wandeling door de stad gemaakt, op eigen houtje. In een boekje dat we hadden over Irkutsk stonden wat wandelroutes door de stad en wat er te zien was. Dus konden we zelf de weg wel vinden, dachten we. Wat in ieder geval opvalt in Irkutsk is dat het er niet zo stinkt als in Moskou. Na een urenlange wandeling, waarbij moeilijk aan drinken te komen was, leuke terrasjes om even te gaan zitten hebben ze hier nog niet uitgevonden, kwamen we weer bij het hotel aan. Het weer was in ieder geval uitstekend, de zon scheen volop en het was zo'n 25 graden. Naar we later hoorden hadden we wat het weer betreft wel geluk, normaal is het hier in de zomer tussen de 15 en 19 graden. Tijdens onze wandeling zijn we tevens op zoek geweest naar ansichtkaarten om naar Nederland te versturen. Maar die hebben we nergens kunnen vinden.

's Avonds hebben we in het restaurant van het hotel gegeten. Vooraf een salade, stelde bijzonder weinig voor. Als hoofdgerecht biefstuk, zal het wel niet geweest zijn en veel was het ook niet. Als dessert weer ijs, dat was wel lekker gisteren. De vruchten waren zeker op, want die waren er nu niet bij. Daarna nog een kop koffie genomen. Het duurde allemaal wel verschrikkelijk lang. Daarom deze keer maar geen dollar fooi gegeven. De vrouw die ons bediende deed er ook niet zo haar best voor. Wat opvalt is, dat groepen veel sneller bediend worden en zo op het eerste gezicht ook meer eten krijgen en dat het er ook beter uitziet, dan wat je als individuele reiziger krijgt voorgeschoteld.

Na het eten hebben we nog over de boulevard langs de Angara rivier gelopen. 's Avonds staan hier veel mensen van alles en nog wat te verkopen, voor het merendeel tekeningen en schilderijtjes van de stad en omgeving en van het Baikalmeer. Hier konden we wel een pakje van 18 ansichtkaarten bemachtigen voor 1 dollar, wel duur in vergelijking met wat je er in roebels voor zou moeten betalen. Maar we hadden in ieder geval kaarten. Even later vonden we nog zo'n pakje met kaarten. Nou hadden we er voorlopig wel genoeg. Nu nog proberen om ook de bijbehorende postzegels te krijgen, wat een drama zou dat worden, maar dat wisten we toen nog niet. We vervolgend onze wandeling langs de boulevard en over een klein eilandje in de rivier dat middels twee dammen met het vaste land verbonden is. Op dit eilandje staat een soort openlucht theater dat was omgetoverd tot een discotheek. Maar de animo van de lokale bevolking om erheen te gaan was niet zo groot, want het was er bijzonder rustig. Veel te veel lawaai waarschijnlijk, want toen we later terug in onze hotelkamer waren konden we het heel goed horen. Na een rondje over het eiland te hebben gelopen, kwamen we weer terug op de boulevard. Hier liepen we al die zeurende handelaren weer tegen het lijf, maar gewoon doorlopen en niet reageren. Terug in het hotel in de bar nog een biertje genomen en daarna op de kamer alvast wat ansichtkaarten geschreven in afwachting van de postzegels. Ik had nog drie postzegels van 5 roebel over uit Moskou, die kon ik alvast gebruiken.

Excursie naar het Baikal meer

De tweede ochtend in Irkutsk was het ontbijt nog minder dan de eerste dag en vervolgens een excursie naar het Baikalmeer geregeld, om 11 uur zouden we vertrekken. Tijdens de wandeling gisteren had ik een postkantoor gezien. Daar konden we in die tussentijd mooi even heen gaan om postzegels te halen. Bij het postkantoor aangekomen eerst uitzoeken bij welk loket we moesten zijn. Een wat oudere vrouw wees het ons. Na een paar minuten in de rij te hebben gestaan waren we aan de beurt. We hadden nog een postzegel van 5 roebel bij ons die we lieten zien, waarna we er om 25 vroegen. De dame achter de balie viel zowat van haar stoel van verbazing. Dit was teveel van het goede. Dit postkantoor was waarschijnlijk alleen voor post die binnen Rusland bleef. Daar gaat alles nog in kopeken. Van postzegels van meer dan 1 roebel had ze waarschijnlijk nog nooit gehoord, laat staan van 5 roebel. Drama, nog steeds geen postzegels dus. Afijn, direkt begonnen een aantal russen om ons heen zich er mee te bemoeien. Vriendelijk als ze waren probeerden ze ons uit te leggen waar het hoofdpostkantoor zich bevindt. Probleem was alleen dat zij enkel russisch spraken, een taal die wij niet echt beheersen. Eén vrouw echter sprak wel wat woorden engels en zij probeerde het uit te leggen. Maar zelfs voor zoiets eenvoudigs schoot haar engelse woordenschat te kort. Ook dat werd niets. Dan maar weer terug naar het hotel want we moesten tenslotte om 11 uur weg. Daar aangekomen maar eens gevraagd of ze wisten waar we postzegels konden kropen. Bij de krantenkiosk in de hal. Dat was wel erg eenvoudig, teveel moeite gedaan waarschijnlijk. Bij de krantenkiosk gevraagd om 25 postzegels van 5 roebel. Ook daar hadden ze ze niet, alleen maar postzegels van 2 roebel. Dan maar drie van 2 roebel op een kaart inplaats van één van 5 roebel. Helaas ze had er geen 75, maar slechts 5. Dat was veel te weinig. John heeft er drie gekocht, kon hij net 1 kaart mee versturen. We zullen het wel proberen bij het Baikalmeer, dat is een toeristische plaats en daar zullen ze vast wel postzegels verkopen.

Om 11 uur werden we door iemand naar het busje gebracht. Er waren al meer mensen, zelfs meer dan plaatsen in het busje. Uiteindelijk is dit toch opgelost en konden we vertrekken. Buiten ons waren er hoofdzakelijk toeristen uit Amerika en Japan. Onze gids, Irina, heette ons welkom en vertelde iets over datgene waar we langs reden. De rit tot het meer zou zo'n 1,5 uur duren. We waren nog maar net vertrokken of het begon te regenen. De eerste regen tijdens deze vakantie, maar het werd gelukkig zo weer droog. Onderweg nog gestopt bij een plaats waar vandaan een mooi uitzicht werd geboden over de Angara rivier en de Primorski bergen. Direkt werden we 'aangevallen' door handelaren met speldjes, petten en bontmutsen (bij 25 graden). Langs de weg naar het uitzichtpunt, hingen de bomen en struiken vol met stukjes textiel. Als iemand dat er in knoopte zou dat geluk brengen. Na een korte wandeling kwamen we bij het uitzichtpunt aan. Inderdaad, een schitterend uitzicht. Iedereen stond foto's te maken. Deze plaats wordt ook veel gebruikt voor trouw-reportages, waarna een fles champagne wordt gedronken en de fles kapot gegooid. Dat was goed te zien, de grond lag bezaaid met glasscherven. Na deze korte onderbreking verder gereden naar het Baikalmeer. Eén van de amerikaanse toeristen, Lee, kwam hier nog een aantal mensen tegen die hij al eerder had gezien. Ze waren bezig met de voorbereidingen voor de vakantie van volgend jaar, een fietstocht van Wladiwostok naar St. Petersburg! Daarna naar het Baikal hotel gereden waar om twee uur een lunch zou worden geserveerd. We hadden nog een uur de tijd waarin we een bezoek hebben gebracht aan het dorpje Listvjanka. De kinderen in het dorp gaven iedereen wat bloemen. Zodra je vervolgens in je tas begon te graaien dachten ze gelijk dat ze wat kregen. Een aantal van hen dus maar een balpen gegeven. Dit had tot gevolg dat het halve dorp verwachtte dat je ze een pen zou geven. Tijdens onze wandeling tevens een bezoek gebracht aan het kerkje ter plaatse. Het zag er van binnen erg mooi uit, veel schilderijen aan de muur. Na het bezoek terug naar het hotel voor de lunch. In de hal was een souvenirkiosk waar ze ook kaarten en waarschijnlijk ook wel postzegels, verkochten. Na de lunch maar eens proberen of we die er ook konden krijgen. De lunch die we hier kregen bestond voor het grootste gedeelte uit vis uit het Baikal meer. Dit was de eerste goede en ruim voorziene maaltijd in Rusland. Maar dat zal wel komen omdat we nu met een georganiseerde groep waren. We hebben het er dan maar eens goed van genomen, nu kon het tenslotte, wie weet wat ons nog te wachten staat. Na het eten naar de souvenirshop gelopen, maar deze was gesloten.

Het was niet erg mooi weer was deze dag, tamelijk bewolkt, dus konden we niet erg ver kijken. In ieder geval niet tot aan de overkant van het meer, wat bij helder weer volgens Irina goed mogelijk is. Op het terras van het hotel hebben we ook nog een tijd met haar en een aantal van de andere toeristen staan praten. Onder andere met de eerder genoemde Lee. Hij was al sinds half mei bezig, samen met zijn vrouw, met een reis door China, Mongolië en Rusland. Zijn vrouw zat nu in Hongkong en hij zelf hier in Irkutsk. Hij had ook al drie weken door Mongolië getrokken. Verder was er nog met Miriam, die samen met haar vader bezig was met een reis door Rusland. Zij ging verder naar Japan en haar vader terug naar Amerika. We kregen het al pratend ook over Nederland en over klompen. Irina die er ook bij stond, kon zich geen voorstelling maken hoe die 'wooden shoes' er dan uit moesten zien. We hebben toen ook gelijk aan haar gevraagd of ze wist waar we postzegels konden kopen. Ze heeft ons uitgelegd waar het hoofdpostkantoor was wat niet zover van het hotel was. Vervolgens zijn we met de bus naar de boot gereden, want we zouden varend terug gaan naar Irkutsk. Om half vier vertrokken we en de terugreis van 75 kilometer ging vrij snel met een draagvleugelboot. In anderhalf uur waren we terug in de stad. De bus stond hier al te wachten om ons naar het hotel te brengen. Bij het hotel aangekomen hebben we afscheid genomen van Irina en haar bedankt. Ze bood toen aan om voor ons postzegels te halen. De volgende dag moest ze toch ook weer in het hotel zijn voor een excursie, tussen 9 en 10 uur zouden we elkaar in de hal treffen. Vervolgens gekeken of onze treinkaartjes naar Ulan Bator er al waren. Nee, nog niet, zei men, de volgende ochtend. Daarna op de kamer even uitgerust en gaan eten in het restaurant naast het hotel. Dezelfde menukaart als in het hotel, maar toch hadden we het idee dat het beter was dan het eten in het hotel zelf. Vervolgens in de bar van het hotel nog champagne gedronken want het bier was op.

Eindelijk postzegels!

Vrijdag 17 juli, het ontbijt was zoals gewoonlijk weinig bijzonders. Oud en hard brood deze keer. En nog een bolletje wat ook al niet zo vers aanvoelde. Maar we hadden tenminste weer wat binnen gekregen. We hadden tussen 9 en 10 uur afgesproken met Irina voor de postzegels. Maar de kiosk in het hotel was open en ze hadden zowaar postzegels dus hebben we er daar vast een aantal gekocht. Mocht Irina toch nog komen dan hadden we ze dubbel, maar meer dan 100 roebel zouden we er niet op verliezen. Het bleek namelijk dat er maar vier roebel hoefde op een kaart naar Europa. De postzegels die we in de kiosk kregen waren van het doe het zelf type. Tien postzegels op een, zo te zien, gekopieerd stukje papier. Ze hadden geen kartelrand, je moest ze zelf met een schaar van elkaar los knippen. Ze hadden ook geen lijmlaag, dus moest je ze zelf met lijm insmeren. Even voor 10 uur kwam Irina met een hele stapel postzegels. Niet voor 25 maar voor slechts 15 kaarten,en het bleek dat er slechts 3 roebel en 40 kopeken op een kaart behoefden te worden geplakt. Ze had dit precies 15 maal bij zich, per kaart had ze drie postzegels van één roebel, één van 25 kopeke, één van 10 kopeke en één van 5 kopeke. Het was goed dat we al postzegels hadden, want de kaart zou anders helemaal vol zitten. We hebben haar maar niet gezegd dat we al postzegels hadden, ze had er tenslotte ook haar best voor gedaan. Daarna hebben we haar het geld en een paar nederlandse souvenier klompjes gegeven. Dat vond ze wel leuk. Vervolgens zijn we maar weer eens achter de treinkaartjes naar Ulan Bator aangeweest, want dat schoot ook niet erg op. Morgen middag om vijf uur zullen ze er zijn en om zeven uur zal de trein vertrekken, dat wordt nog spannend.

Een dag in Irkutsk

Eigenlijk hadden we deze dag ook nog een excursie willen maken, een trektocht door de taiga of zo. Volgens de infofolder moest dat mogelijk zijn. Maar toen we gisteren, tegelijk met de boeking naar het Baikalmeer, daar naar vroegen bleek het dat ze maar twee excursies hadden. Naar het Baikalmeer en een stadsexcursie, en die laatste hadden we zelf al gedaan. Niet zo veel bijzonders dus, want nou moesten we ons zelf vermaken. We hadden het ook nog aan Irina gevraagd, maar die kwam ook niet verder dan een stadsrondrit. Later hoorden we van anderen, die met een groep waren, dat ze wel een dergelijke excursie hadden gemaakt. Dat zal dan wel weer mogelijk geweest zijn omdat het een groep was. Misschien is het beter om zoiets vanuit Nederland direkt bij de reis te boeken, en dat het dan wel kan voor de individuele toerist. Anders is twee dagen in Irkutsk inderdaad wel voldoende.

Wel zijn we op aanraden van Irina een museum gaan bezoeken. 's Avonds wilden we in ieder geval naar het stadion om een willekeurige voetbalwedstrijd mee te maken. Tijdens onze wandeling, woensdag, had Jan gezien dat er vanavond om half zeven een wedstrijd zou zijn. Maar eerst naar een museum niet ver van het hotel. Het museum liet diverse aspecten uit het leven van de bewoners van Siberië zien. Van de vroege oudheid tot nu. Het stelde niet zoveel voor, maar dat komt misschien ook omdat de bijschriften niet te lezen zijn. Na een uur hadden we het wel gezien. Volgens mijn Irkutsk gids moest het museum ook nog een tweede afdeling een stuk verderop in de straat hebben. Daar zullen we dan ook nog maar een bezoek aan brengen. Maar toen we na lang zoeken eindelijk het juiste huisnummer hadden gevonden bleek daar geen museum maar een bloemenzaak te zijn gevestigd. Nog even in de omgeving rond gekeken, maar verder niets te vinden. De huisnummering verloopt overigens ook op een wat vreemde manier, althans hier. Alleen de gebouwen die op een hoek staan hebben een nummer en alles wat er tussen ligt heeft geen nummer, het staat er tenminste niet op. Zelfs de deuren tellen heeft geen zin want de nummers op de wel genummerde gebouwen zijn namelijk wel opvolgend. Hoe dat verder in elkaar zit is me nooit duidelijk geworden. Het tweede deel van dat museum hebben we in ieder geval niet gevonden. We besloten toen maar om naar het museum van fine-arts te gaan. Dat zou ook een stuk verderop in deze straat moeten zijn. Maar toen we bij het, volgens ons, juiste pand aankwamen zag dat er leeg en verlaten uit. Dan maar geen museum. Tijdens onze zoektocht kwamen we ook langs een bioscoop. Na enige bestudering van de aanplakbiljetten konden we er uit opmaken dat er een film zou draaien met Rutger Hauer. Het leek ons wel wat om daar heen te gaan. Vanmiddag na de lunch naar de voorstelling van drie uur, want vanavond zouden we tenslotte naar het stadion. Nu eerst maar eens proberen om wat te drinken te krijgen want het was erg warm en van al dat gezoek hadden we dorst gekregen. Iets te vinden waar je drinken kan krijgen is al net zo moeilijk als het vinden van een museum. Uiteindelijk kwamen we op onze zoektocht naar drinken uit bij het Angara hotel. Hier konden we blikjes krijgen die we in het park tegenover het hotel hebben leeggedronken. Uiteindelijk zijn we maar terug gegaan naar ons hotel voor de lunch, het restaurant in het Angara hotel zag er niet zo aantrekkelijk uit. Van buiten ziet het hotel er wel aardig uit, maar van binnen valt het toch wel tegen. Tenminste in vergelijking met het Intourist hotel. Maar de bediening was deze keer wel bijzonder traag. De film was al begonnen toen waren wij nog niet eens klaar met eten en dan was het nog zo'n 20 minuten lopen naar de bioscoop. Helaas, de film ging dus voorlopig in ieder geval over. De rest van de middag maar op onze kamer wat uitgerust en de zorgvuldig gekoesterde postzegels uitgeknipt en op de kaarten geplakt.

Wat een leuke wedstrijd had kunnen zijn...

De wedstrijd zou om half zeven beginnen, dus tegen een uur of zes zijn we maar richting het stadion gegaan. Bij het stadion aangekomen zagen we door de hekken dat er wat mensen op het veld liepen en dat er mensen op de tribunes zaten. Dus wij op zoek naar de kassa en de ingang. Deze konden we nergens vinden, we verwachtten in ieder geval ergens een rij mensen te zullen zien staan. Maar nee hoor, niet te vinden. Na meer dan de helft van het stadion te zijn rondgelopen zagen we een deur van de uitgang van een tribune open staan. Daar kun je ook door naar binnen en zo zijn we op de tribune gaan zitten. In het stadion liepen een paar mensen rond het veld en er overheen. Op de tribunes zaten ook nog wat mensen, maar na verloop van tijd gingen die weer weg. Ten slotte bleven wij ongeveer alleen over. Het zag er nog niet naar uit dat er binnen tien minuten een wedstrijd zou gaan beginnen. En wij vermoedden al dat er ergens iets niet klopte. Toen er om half zeven nog van geen enkele aktie sprake was besloten we maar om weg te gaan. Buiten het stadion hebben we nog even op het bord gekeken waar alle wedstrijden op vermeld stonden. Hier bleek dat Jan z'n russisch nog niet helemaal was wat het zou moeten zijn. De wedstrijd was op 17 juni geweest en nu was het 17 juli. We waren een maand te laat. We bedachten toen maar om alsnog naar de film te gaan, naar de voorstelling van zeven uur, dat konden we nog makkelijk halen.

Bezoek aan een russische bioscoop

Voor 25 roebel per persoon hadden we hier een kaartje, na even gewacht te hebben ging de zaal open en konden we naar binnen. Al vrij snel stroomde de hele zaal vol, het was zeker een populaire film. Even later begon dan de film. De amerikaanse titel van de film was 'Wedlock'. De film begon, zoals alle films, met de vermelding van de acteurs. Op dat moment begon een russische mannestem alle namen die op het scherm verschenen voor te lezen. Daarna begon dan de eigenlijke film, een belevenis op zich. De film wordt namelijk in het russisch na gesynchroniseerd, alhoewel het synchroon ver te zoeken was. Eerst hoor je nog zachtjes de originele engelse stemmen, maar al snel worden deze overstemt door de russische. Alle stemmen worden gedaan door één en dezelfde man, hij spreekt dus zowel voor alle mannen als voor alle vrouwen. Heel apart allemaal en geen gehoor, het loopt volledig a-synchroon. De film was dus moeilijk te volgen. Al had ik soms ook het idee dat er zo hier en daar wel een stuk tussen uit was geknipt. Deze film 'Wedlock' draaide in Nederland overigens pas aan het einde van 1992 in de bioscopen. Na afloop van de film terug gegaan naar het hotel om in de bar nog wat te drinken.

Laatste dag in Irkutsk

De laatste dag in Irkutsk, na het ontbijt de bagage ingepakt want we moesten om twaalf uur uit de kamer zijn. Onze bagage konden we zolang in een bewaakte ruimte achterlaten. Vervolgens maar weer eens achter de kaartjes aangeweest, die waren er nu. Omdat we verder nog de hele dag hadden in Irkutsk wilden we 's ochtends een bezoek brengen aan een ander gedeelte van het fine-arts museum. Gelukkig konden we dit wel vinden. In dit museum was veel te zien. Wandkleden, diverse sculpturen en schilderijen. De laatste ook onder andere van nederlandse schilders met schilderijen van diverse nederlandse steden. Na ongeveer hier een uur te hebben rond gelopen er weer uitgegaan. Omdat we ook wel wat wilden drinken maar weer naar het Angara hotel gegaan, want waar je verder gewoon wat kunt drinken in deze stad hebben we niet kunnen ontdekken. Van het Angara hotel terug gelopen naar de boulevard waar we aan de kant van de rivier hebben gezeten, het was tenslotte mooi weer. Rond een uur of zes terug naar het hotel want om half zeven zouden we worden opgehaald om naar het station te worden gebracht. In de hal zaten nog vier Nederlanders te wachten die met dezelfde trein als wij naar Ulan Bator gingen.

Vertrek naar Ulan Bator

Om ongeveer tien voor half zeven werden we afgehaald, alleen wij drieën, niet die andere vier. Bij het station aangekomen moesten we even bij het busje blijven wachten. In die tussentijd ging de chauffeur kijken of de trein er al was. Terwijl we daar zaten te wachten kwamen ook de andere nederlanders met een andere bus. Na nog even gewacht te hebben konden we dan toch naar de trein. Wij zaten in wagon 14, bijna aan het einde van de trein. We gingen met trein 264, volgens Tozai een stoptrein, vuil en niet verwarmd. We hadden de eerste coupé met de plaatsen 1, 2 en 3. Toen we onze bagage onder de banken wilden plaatsen bleken deze al half vol met spullen te staan. Wat is dit nu weer, maar dat kan van een eventuele vierde persoon zijn. Onze bagage zo goed en zo kwaad als dat ging er maar bij gepropt. De koffers konden we alle drie nog wel kwijt boven het gangpad. Even later kwamen er nog twee russen onze coupé in. Wij heftig in discussie in het engels en zij in het russisch en mongools. Na verloop van tijd echter bleek dat de mongools sprekende man waarschijnlijk bij de trein hoorde. Bleef er nog een rus over voor ons in de coupé. Maar hij had nog wel bagage bij zich, van wie waren al die tassen in onze coupé dan? Die bleken van die mongool die we verder 'De Pet' zullen noemen. Dit naar de vele te grote pet die hij droeg op zijn kleine hoofd. Na lang aandringen haalde hij al zijn spullen stuk voor stuk weg, maar dat gebeurde pas nadat we al een eind onderweg waren. Op tijd, om tien over zeven, vertrok de trein.