Trans Siberië Express 1992

Een eerste kennismaking met Ulan Bator

Tom was inderdaad even na tienen weer in de hal. Als eerste hebben we een bezoek gebracht aan het Gandan klooster in de stad. Dit is het enige nog in gebruik zijnde Tibetaans boeddhistische klooster in Ulan Bator. Er zijn veel toeristen. Ook nog een kijkje genomen bij een soort boeddhistische gebedsdienst. Ook hier weer veel toeristen die stonden te kijken en een aantal die dwars tussen al die biddende monniken door liepen. Zullen wel Amerikanen zijn geweest. Na het klooster hebben we een bezoek gebracht aan een museum waar alles van Mongolië vroeger en nu belicht. De leefwijze van de bevolking, flora en fauna en de delfstoffen. Wel interessant om te zien, alleen de bijschriften gaven wat problemen, deze waren alleen in het Mongools. Ook was er een tentoonstelling over prehistorische dieren. Er zijn in dit land namelijk veel botten van deze dieren gevonden. Er stonden zelfs complete geraamten. Hier waren de bijschriften ook in het Engels en sommige ook in het Russisch. Vanaf het museum zijn we terug gegaan naar het hotel voor de lunch. Die bestond uit soep vooraf en daarna vlees in rozijnen, heel apart maar wel lekker. Het eten is hier in ieder geval heel wat beter dan in Rusland.

Na de lunch hebben we een bezoek gebracht aan het State Department Store, een soort winkelcentrum. Het bestaat uit allemaal kleine winkeltjes die in elkaar overlopen en die ieder een eigen specialiteit hebben, kleding, tassen, souvenirs en dergelijke. Zonder iets te kopen hebben we het pand weer verlaten. In aansluiting hierop hebben we een bezoek gebracht aan het centrale Suche Bator plein van de stad. Hier staat het mausoleum van de volksheld Suche Bator. Ook zijn opvolger ligt hier. Het mausoleum lijkt wel wat op dat van Lenin in Moskou. En zoals al eerder gezegd zijn overal in de stad duidelijk russische invloeden aanwezig. Gebouwen, verkeer, spoorwegen enz. Tom wilde ook nog een bezoek brengen aan de aandelenbeurs die ook langs dit plein staat, maar het was nog niet geopend voor publiek. Daarna zijn we naar het winterpaleis van Bogd Khan gereden. Dit is heel mooi, het bestaat uit een aantal tempels met mooi beschilderd houtsnijwerk. In het vroegere woonverblijf van Bogd Khan zijn een aantal van zijn bezittingen tentoongesteld. Hij had vroeger ook een eigen dierentuin en veel van de dieren zijn opgezet en hier neergezet. Alleen bij de giraffe was de nek ingekort omdat hij anders niet in de kamer paste. Het volgende wat we gingen bekijken was het Zaisan monument voor de soldaten uit de oorlog van Mongolië en Rusland tegen Japan, in de jaren twintig. Op zich zei het ons niet zoveel, maar na een tamelijk vermoeiende klim tegen de heuvel waarop het monument is gebouwd werd ons vandaar wel een schitterend uitzicht over de stad en omgeving geboden. Na dit bezoek zijn we terug gegaan naar het hotel. We hadden met Tom afgesproken om om zeven uur in de hal te zijn voor het diner.

Om zeven uur wilde Tom eerst met ons naar het postkantoor om kaarten te gaan kopen. Tijdens onze wandeling naar het postkantoor kwamen we een stuk of vier los lopende koeien tegen. We vroegen aan Tom of dat normaal was. Dat nou niet direkt, maar het gebeurt wel vaker. Er is zelfs een speciale dienst die door de stad rijdt en als ze zo'n los lopende koe tegenkomen wordt die meegenomen naar een speciale ruimte buiten de stad. De eigenaar kan haar daar dan later gaan ophalen. Na het bezoekje aan het postkantoor zijn we weer terug gelopen naar het hotel voor het diner.

Na het eten zijn we zelf een eind door de stad gaan wandelen. Nu eindelijk eens zonder Tom, want zo'n gids is wel leuk maar hij is wel de hele dag bij je. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds t/m het diner, hier in Mongolië was namelijk alles inclusief. We zijn naar het station gegaan, want volgens mijn informatie zouden hier een aantal oude stoomloks staan opgesteld. En bleken overigens niet alleen stoomloks te zijn, maar ook dieselloks. Daarna weer verder door de stad gelopen, langs het circus onder andere. We zijn ook nog naar het Suche Bator plein gegaan om te zien of er misschien iets te doen zou zijn. Maar dat was niet het geval. Dus zijn we naar het hotel terug gegaan en hebben daar de 'Nightbar' bezocht. Deze zou tot 4 uur 's nachts openblijven. Hier zaten bijna alleen maar Mongolen en ze draaiden harde 'westerse' muziek. In de bar nog maar een pilsje genomen. Verder was hier weinig gezelligs aan. Terug op de kamer de kaarten maar geschreven en toen naar bed.

Naar Undor Dov

De volgende dag maakten we een excursie naar de ruïnes van het klooster van Manzshir en zouden we naar Undor Dov gaan naar een vakantiekamp om daar de nacht in een yurt door te brengen. Van Tom mochten we het geen yurt noemen maar een ger. Dat is de Mongoolse naam, yurt is Russisch. Na het ontbijt onze spullen uit de kamer gehaald omdat we de komende nacht niet in het hotel zijn. De grote bagage konden we in het hotel achterlaten. We namen alleen het noodzakelijke voor één nacht mee. Vervolgens zijn we dan naar Undor Dov gereden, dit ligt op zo'n 60 km van Ulan Bator.

De rit naar het tentenkamp ging over een slechte weg. Veel kuilen in het wegdek waar de chauffeur al slalom rijdend omheen ging. Goed dat hier maar weinig verkeer is. Zo af en toe remmen en zelfs stoppen voor over de weg lopende koeien of andere beesten. Na een hobbelige rit van ongeveer een uur waren we bij het vakantiekamp. Hier zouden we de lunch gebruiken, maar dat kon pas om half twee. We hebben toen eerst onze ger maar eens bekeken. De ruimte in zo'n tent valt alles mee. Langs de wand staan vier bedden, in het midden een tafeltje en een kachel. Deze laatste konden we eventueel 's nachts aansteken als we het koud mochten krijgen. Verder stond onze tent niet zo ver bij de toiletten en wasruimte vandaan, dat scheelde in ieder geval een eind lopen, er zijn echter geen douches.

Bezoek aan een Mongoolse familie

Omdat we toch nog moesten wachten tot de lunch hebben we eerst een bezoek gebracht aan een Mongoolse familie in de buurt die nog op traditionele wijze leeft in een ger. We gingen met de auto verder op de weg waarover we gekomen waren. Maar na zo'n 100 meter hield het asfalt op en ging dit over in grind en grote keien. Maar na nog eens honderd meter hield ook dat op en ging de weg over in een pad gemaakt door de bandensporen van auto's in het gras. Dit hield zo een tijdje aan en na verloop van tijd stonden we op een heuvel en moesten we vrij steil naar beneden alwaar een beekje stroomde. Naar beneden hing de auto vrij schuin, daarna door het ondiepe beekje en aan de andere kant weer tamelijk steil omhoog. De auto haalde het maar net. Weer boven aangekomen werd de weg steeds minder om op een bepaald moment helemaal op te houden en reden we gewoon door het gras. Even later kwamen we aan bij de familie. Gelijk met ons kwam nog een auto met toeristen die ook een bezoek aan de familie gingen brengen. Ook Nederlanders bleek al snel. We zijn eerst de ger in gegaan waar we wat te eten kregen. Daarna kregen we gefermenteerde paardemelk, koemis, te drinken. Het heeft qua smaak wel wat van champagne. Door het gistingsproces zitten er namelijk ook koolzuurbelletjes in. Vervolgens zijn we naar buiten gegaan om de rest van de familie en de dieren te zien. Verder nog wat foto en video opnamen gemaakt. Vervolgens zijn we weer terug gegaan naar het kamp voor de lunch. Hier kregen we weer de gebruikelijke salade van schape-ingewanden. Op zich is dat best te eten.

Klooster van Manzshir

Na de lunch zijn we naar het klooster van Manzshir gegaan. Dit was zo'n 8 kilometer vanaf het kamp, maar we hebben er vrij lang over gedaan. De weg er naar toe was erg slecht. Veel kuilen en gaten in het wegdek. Uiteindelijk kwamen we er dan toch aan. Van het klooster zelf is weinig meer over. Het is gesloopt toen de communisten aan de macht kwamen. In die tijd zijn veel kloosters vernietigd en de monniken vermoord. Eerst een klein museum over het klooster en zijn omgeving bezocht. Verder was daar ook nog een yurtmuseum. Hier laat men in een yurt gebruiksvoorwerpen van de vroegere nomaden zien en zagen we hoe die mensen vroeger leefden. Vervolgens zijn we naar de ruïnes van het klooster geklommen, eerst door een bos over allerlei kleine beekjes. Het was een hele klim en je kunt merken dat je hier hoog zit, zo'n 1.5 km boven zeeniveau. Een deel van het klooster is herbouwd en voor een deel laat men ook de ruïnes staan. Verder is er weinig te beleven, maar het klooster ligt wel in een schitterende omgeving. Na hier wat rondgelopen te hebben zijn we weer terug gegaan naar Undor Dov voor het diner.

Avond en nacht in Undor Dov

Na het eten hebben we samen met Tom een heuvel in de buurt beklommen vanwaar we een mooi uitzicht over de omgeving hadden. Nadat we weer terug in het kamp waren zijn we naar de bar gegaan om wat te drinken. Toen pas bleek hoeveel Nederlanders hier in het kamp waren. De bar zat helemaal vol met alleen maar Nederlanders. De enige buitenlanders waren onze Tom en de Mongoolse gids van een andere groep. Hier zijn we begonnen met mongoolse wodka, na twee glazen had ik daar wel genoeg van en zijn we overgegaan op bier en cola en als afzakkertje nog een whisky genomen. Toen ik 's nachts een keer naar het toilet moest vroeg Jan met z'n half dronken kop of ik al terug naar huis ging. Voor mij gold overigens hetzelfde want toen ik terug kwam in de yurt dacht ik bij mezelf 'wat ziet de yurt er ineens anders uit van binnen'. En terwijl ik op bed zat en er in wilde gaan liggen bleek dat er al iemand in lag. Een vrouwestem vanuit het bed vroeg wat er allemaal gebeurde. Oops, foutje, verkeerde yurt.

Terug naar Ulan Bator en bezoek aan Terelj

De volgende dag zijn we na het ontbijt direkt terug gegaan naar het hotel in Ulan Bator via dezelfde slechte weg als de heenreis. Omdat we voor deze dag vanuit Nederland niets hadden geregeld, hebben we via Tom een excursie naar Terelj geregeld voor 's middags. In het hotel aangekomen hebben we onze bagage opgehaald en zijn we naar onze kamers gegaan. In de tijd tot aan de lunch zou Tom onze treinkaartjes voor donderdag gaan regelen.

Na de lunch gingen we op weg naar Terelj, een klein bergdorpje op 85 km ten noordoosten van Ulan Bator. Onderweg zijn we nog een paar keer gestopt voor het maken van foto- en video opnamen. Onder andere bij de 'Stone Hodge', dit is een grote rots welke van afstand op een schildpad lijkt en ook bij een plaats waar een aantal prehistorische dieren van beton werden neergezet in Mongolië zijn namelijk veel resten van prehistorische dieren gevonden. De weg naar Terelj werd wel steeds slechter. Zo af en toe grote diepe kuilen en alleen maar zand. Omdat de chauffeur hier dus niet zo hard kon rijden werd ons een prachtig uitzicht op de schitterende omgeving geboden. Bij Terelj zijn we bij een andere yurt kamp gestopt en hebben we een berg in de buurt beklommen. Het was wel een inspannende klim maar deze werd beloond met een fraai uitzicht over de omgeving. Na de afdaling zijn we naar een bron gelopen vlak bij de heuvel. Volgens Tom zou het water een geneeskrachtige werking hebben bij maagklachten. Daarna zijn we met de auto naar een ander vakantiehotel gereden. Dit was alleen voor de Mongolen zelf, buitenlandse toeristen konden hier niet verblijven. Zowel van buiten als van binnen zag het er erg verwaarloosd uit. Maar de natuur hier was opnieuw bijzonder mooi. Vervolgens zijn we terug gereden naar het vakantiekamp om te zien of we daar wat konden drinken. Zo op het eerste gezicht zag het er nogal verlaten uit, ook het restaurant was gesloten. Maar ergens was een deur open en daardoor zijn we naar binnen gegaan. Daar zaten wat mensen en Tom vroeg of we wat te drinken konden krijgen. Dat was wel mogelijk en we werden binnendoor naar het restaurant gebracht. Na wat te hebben gedronken zijn we weer terug gegaan naar de stad.

Laatste avond in Ulan Bator

Voordat we in het hotel ons laatste diner in Ulan Bator zouden gaan gebruiken wilde Tom ons nog een kerk in de buurt laten zien. We liepen er via allerlei achteraf paadjes en steegjes naar toe. Daar aangekomen zagen we een aantal meisjes waarvan één vrijwel geheel naakt. Wat gaan we nu weer krijgen? Een traditionele Mongoolse openlucht striptease, of was dit een oud Mongools ritueel waarbij jonge meisjes worden geofferd? Maar nee, het bleken fotomodellen te zijn die werden gefotografeerd in moderne en traditionele Mongoolse kleding. De kerk bleek echter al gesloten te zijn. Daarna wilde Tom ons het trouwpaleis van de stad laten zien. In Mongolië trouwt men niet, zoals bij ons, in het stadhuis, maar daar heeft men een speciaal gebouw waar naast het officiële gedeelte ook een fotoreportage wordt gemaakt. Veel hebben we er overigens niet van gezien want we mochten niet verder dan de hal. Het zag er op zich allemaal wel mooi uit. Aansluitend daarop zijn we terug gelopen naar het hotel voor het diner. Tijdens het eten gaf Tom ons de kaartjes voor de trein naar Peking. Na het eten alle spullen bij elkaar gezocht omdat we er morgen tenslotte al vroeg uit moeten.

Vertrek naar Peking

De laatste ochtend in Mongolië om kwart voor acht opgestaan want om half negen zouden we worden opgehaald. Dat laatste vond ik zelf wat vroeg want de trein vertrok pas om half tien en van het hotel was het maar zo'n 5 minuten rijden naar het station. Terwijl we aan het ontbijt zaten gingen opeens alle lichten uit. Na het ontbijt gingen we terug naar onze kamers om de bagage op te halen. Bij de lift aangekomen deden deze het ook niet en bleek de stroom te zijn uitgevallen. En dat juist op de dag dat wij vertrekken. Moeten we eerst via de trap naar de tiende verdieping en vervolgens weer al die trappen af met alle bagage. Na een hoop trappen lopen was alle bagage weer beneden en konden we rond kwart voor negen vertrekken naar het station. De trein stond al bij het perron. Daar afscheid genomen van Tom en de chauffeur en onze coupé opgezocht. We zaten nu niet met z'n drieën in één coupé, John en ik zaten in de vierde en Jan in de laatste. We hebben wel alle bagage bij ons in de coupé gezet. Bij ons zaten verder een Mongool en een Zwitser. De Mongool hoorde bij de mensen bij wie Jan in de coupé zat. We hebben nog getracht hem zover te krijgen om met Jan te wisselen, maar dat wilde hij niet. Maar het grootste deel van de tijd zat hij bij z'n familie en Jan bij ons dus zo'n bezwaar was het nou ook weer niet. De Zwitser was reisleider van een groep Zwitsers die, inclusief hem, uit 13 mensen bestond. Die andere 12 zaten in de eerste drie coupés.

Om precies half tien vertrok de trein voor de laatste 1561 km naar Peking. We reden de stad uit en in eerste instantie nog door de bergen, maar deze werden gedurende de komende uren steeds minder en uiteindelijk reden we door de uitgestrekte grasvlakten met zo af toe wat heuvels waar Mongolië bekend om is. Deze trein zag er in ieder geval een heel stuk beter en schoner uit dan die van Irkutsk naar Ulan Bator. Vergelijkbaar met de Transsib van Moskou naar Irkutsk.